merhabalar.oğlum mayısta 3 yaşını doldurdu.2 yaşından önce hiç konuşmazdı.2 yaşından sonra 1 yıl içinde konuşması çok ilerledi.şu an benle babasıyla bakıcısıyla annane dede teyze yani çekirdek ailesiyle gayet akıcı şekilde sohbet ediyor.ama dışarı çıktığımızda
parkta vs.adı bile sorulsa cevap vermiyo.hiç bir tepki vermiyor.kesinlikle anne kelimesi bile çıkmıyor ağzından.aslında parkta çocuklarla kaynaştıkça onlarla konuşuyor az da olsa ver git hadi kaydıraktan kay vs.gibi küçük kelimeler çıkıyo ağzından.alışırsa
ortama oynuyo gülümsüyo koşuyo zıplıyo ama konuşma hiç yok.başbaşa olduğumuzda etrafta kimse yoksa başlıyor koyu bir sohbete:-))annecim ben çok utanıyorum o yüzdn konuşmak istemiyorum diyor.
evde bakıcıyla beraber , çevrede hiç çocuk yok.ama sosyal anlamda iş dönüşü elimden geleni yapmaya çalışıyorum.parka götrüyorum.eve çocuklu arkadaşlırımı davet ediyorum.yada götürüyorum.kreş konusuna gelince seneye yarım gün başlıcak kreşe.öğleden sonra bakıcısı
alıp getiricek eve.
3 yaşındaki oğlum yabancılarla konuşmuyor
bu sıkıntımızı nasıl aşabiliriz?daha doğrusu bu bir sıkıntı mı?
Bu soruyu cevapla
Cevaplamak için Üye ol
14 Cevap
Bence bakici yerine krese gönderin sabah 9 aksam 5 kresde acilir.benim kizimda çekingen benimki konusuyor ama çocuklardan korkuyor bana vuruyorlar anne diyor niye korktuğunu sordugum da ben de krese yazdirdim eylül de başlayacak inş.acilir.sizinki de etrafında sanirim çocuk yok sadece alisik olduğu kişilere konusuyor kresle tamamen gecicek bisey bence ama bu sene gönderin bence tam gitme yaşi
Dışarıda tanımadığı büyüklerle kızım da konuşmaz.Çekinir.Hoşuma da gidiyor bu durum.Efendimiz (S.A.V.) ''utanmanın hepsi iyidir,hayırdır buyurmuştur.'' Ama kendi yaşıtlarıyla muhabbet eder.Parkta beğendiği kızlara iltifat bile ediyor.Bir gün tacı güzel olan bir kıza ''tacın çok güzelmiş'' demişliğine şahit oldum.17. ayından beri kreşe gidiyor.Kreşe gitmekle değil mizacla ilgisi olduğunu düşünüyorum.Tali kitap serisi arkadaşlık ve ikili ilişkileri oldukça basite indirgeyerek anlatmış.Tavsiye ederim.
Bizim bakıcı sabah 2,5 uykudan sonra 2,5 saat olmak üzere günde 5 saat parka çıkartıyor ve orada hergün aynı satte bakıclarıyla yada anneelriyle gelen çocuk dolu. Kendi aralarında sosyaleşiyorlar. Bakıcı gün içerisinde ne yapıyor o önemli. Sosyalleşebileceği bir ortam yaratılabilir gün içinde. Bütün gün evde kalması haksızlık bemce çocuğa. Bizimki gibi bir ortam sağlanamıyorsa kreş iyi bir çözüm olabilir.
Birde bakıcının tutumu önemli. Ben birkaç kez uyardım bakıcımızı. Amca kızar, teyze kızar yapma vb ifadeler kullanmasın diye.. Aksi takdirde çocuk herkesi öcü biliyor. Bakıcnı ve siin kullandığınız dil de önemli bu noktada. Bizimkide değişik bir versiyon. Parkta istediği yere gitmiyorsak yabancıların elinden tututp yanında götürmek istiyor. Kendine ve başlükaların fazla güven. O da kötü yani..
Bence aşılabir bir sorun. Biraz özgüven depolamanın kimzeye zararı olmaz:)
Utangaçluk çok kötü birşey. Ben içocukkken misafirlikte yemek istemeye bile utanırdım. Özgüven eksikliği ve yetersiz sosyalleşmeden kaynaklanıyor. Üzülmeyin. Aşılır.
Benim oğlum da öyle. 3 yaşında aynen sizinki gibiydi. Şimdi tabi anaokullarının etkisi biraz da blinçlenmenin etkisi ile az biraz konuşuyor. Ama hala kendini çok güvende hissetmiyor yabancılarla. Sadece adını söylüyor iyiyim diyor filan. Çok üstüne gitmemek lazım. Ben karakterle ilgili olduğunu düşünüyorum. Ben de küçüklen çok utangaçtım, zorlanmak hiç hoşuma gitmezdi. Ama kreşin olumlu etkisi çok oluyor tavsiye ederim.
benim eşimde çok konuşkan bir tip değildir aslında.yani evde sohbet eder ama dışarda biraz tutuktur alışana kadar.belki de ona çekti:-))
evet dediğiniz gibi kreş çözücek bu işi.
İflah olmaz, eve yakın bir park olmasa bile dışarı çıkabilirler. Bütün gün evde olması haksıLık gibi geldi bana. Bütün gün evdeyse utangaç olması çok normal.
dışarda nereye gidicekler?parkın olmadığı her yerin apartman olduğu bi mahalle düşün.kapının önünde oynayan çocuk da yok.onun dışında otobüse dolmuşa bindirip bi yere götürmesini ben zaten istemem.
Anladığım kadarıyla sorun sadece yabancılarla konuşmaması değil,yabancı birinin yanında sizinle de konuşmaması yani sesini duyurmaktan da çekinmesi.Benim büyük kızım böyleydi,seçici dilsizlik adlı bir sosyal kaygı problemi dediler.İlkokula başlayınca geçti ama hala çekingendir.Pedagoğa danışabilirsiniz.