çocuklara özgüven nasıl verilir

Benim oğlumda 28 aylık.biri kusunce hiç dayanamaz üzülür,ağlayan varsa yanında ağlar herkesin istediğini yapar,hiç tanımadığı insanlara sarılıp kendini sevdirmeye çalışır,taklit eder parktaki kendinden Bi kaç yaş büyükleri vs..ama açıkçası hiç aklıma özgüven eksikliği diye bişey gelmedi ben çok normal davranışlar olarak düşünüyorum...bu aylar böyle bence

Naomi Aldort'un çocugunuzla birlikte buyumek kitabında aradığınız tum cevaplar mevcut.

birisinin küsmesi hiç doğru bir davranış şekli değil, çocukların yanında yetişkinler bebek gibi hareket ederse nasıl öğrenicek? küstüm ağlama numarası çok yanlış buluyorum. bunun dışında özgüven çocuğu engellemiyerek oluşur yani kaydırağa ters mi çıktı aman evladım düşersin yerine tabiki çıkabilirsin sen yapabilirsin demek lazım. her konuda destek teşvik lazım, sen yapamazsın sen bilmezsin sen anlamazsın diyormusunuz kendi ulaşabileceği mesafelerde mi eşyaları dolabı kıyafeti oyuncaklar gibi.  28 aylık biçocuk mesela giyinebiliyo yavaşta olsa ayakkabı filan giyebilir ona uygun bağcıksız almalızınız dolabı kendi boyunda olmalı siz yapmamalısınız herşeyini evde çocuk sebili oluyor ona boyu yetişip suyunu kendi alır kendi yemeğini alabilir siz yaparken yardım edebilir gibi. bebek gibi muamele yapınca öğrenemiyolar işte bide ben yapamam zaten diye eziliyolar bence.düşsün tırmansın eline çocuk bıçağı var siz sebze keserken oda onla kessin mesela. çatalı bıçağı kaşığı zaten vardır. yemeklerinide kendisi yer kendi odasınıda toplar gibi şeyler geldi aklıma. bezli olmadığını varsayıyorum kendiside tuvalete gidip yapabilir. artık bu yaşından sonra size bağı azalıcak. böylece kendini birey gibi hisseden kendi işini kendi yapabilen çocuklar özgüvenli olacak hayatta.

"özgüven" kelime tek başına olayı anlatıyor (estru ise detaylı anlatmış).

bizim ülke böyle çocuğa birey muamelesi yapamıyho sonra büyüyünce sorunlu insanlar oluyor

estru aslında sadece cocuga olan muamele yalnıs değil insanların verdikleri ornekler de

kızlar hepiniz çok haklısınız ama yalnız benle plmuyor bende sizlerin dediği gibi aynen katılıyorum ona birey gibi davranıyor fikirlerini önemsiyor beraber çoook şey yapıyoz ama malesef babaanne hala dede baba öyle değil uyarsamda olmuyor oysa ben çocuğum için ömrümü veriyorum neler çekiyorum onların bunu mahvetmesine dayanamıyom çaresiz kalıyom ve malesef kızxımda etkisinde kalıyor.genede beraber oyun oynuyor ve mesajlarımı oyunla vermeye çelışıyorum

öyle kızlar işte yinede önerilerinizi yazın lütfen

eyham işte su buyukler faktoru biraz sakat bazen

Her çocuk karakteriyle doğuyor. Kimisi daha pasif, kimisi aktif. Elbette anne-baba olarak yaptıklarımızı örnek alıyor, etkileniyorlar.

Küçük çocuklara küsülmez. Böyle yaparak 'küsme'yi öğretiyorsunuz. Korku da benzer şekillerde öğretiliyor. Ağlamak, küsüp kaçmak vs yanlış hareketler. Çünkü çocuk büyüklerinden gördüklerini yapıyor. Taklit konusuna takılmayın bence, tam yaşı, yapacak ama kötü örnekler varsa onları uyarın ya da daha az aynı ortamda olmalarını sağlayın.

Mesela benim yaptıklarımdan biraz bahsedecek olursam : Hiçbir zaman mama, atta gibi kelimelerin yerine bebekler için kullanılan şeyleri söylemedim. Yemek 1 yaşında da yemekti, gezmeye giderdik hiç attaya gitmedik. Yanlış buluyorum böyle konuşan ebeveynleri de ama tamamen kişisel fikrimdir. Hiçbir zaman (canı gerçekten yanmadıysa ki ağlar o zaman anlarım o da çok nadiren olur genelde düşer ve kendisi kalkar) düştüğünde amannnnn diye yanına koşmadım, hatta kaldırmadım. Kendisi toparlandı kalktı. Tepki vermedim düşmelerine. Eğer bir konuda kararım kesinse bunu anlaması için asla yan çizmedim, ağlasa dahi. Ne biliyim aklıma gelenler bunlar ama bunları birey olduğunu anlasın diye yapıyorum, ilk günden itibaren birey olduğunu ben de kabul ettiğim için yapıyorum.

Kızıma kendim bakıyorum, 8 aylıkken işe başladım, 11 aylıktı istifa ettim. Ben işte olduğum zaman diliminde anneannesi baktı. Anneanne ile ben tamamen zıt karakterleriz her konuda. O yüzden de karakteri benimle şekilleniyor.

Yolda gördüğü her çocukla konuşur, büyük ya da küçük fark etmez. Bebekken de herkese dokunur el sallardı. Bana çekmemiş. Ben daha pasif, sessiz sakin bir çocuktum. Babası da aşırı sosyal ve özgüvenli bir tiptir. En başta dediğime geliyorum, doğuştan ve genetik.

hassas olması, insanları incitmemeye çalışması, yaşının getirdiği merak ve taklit isteği vs bunlar gelecekte sağlam karakterli ya da özgüvensiz olacağını niye göstersin annesi.. bugün hayır demeyen çocuk yarın öbürgün herşeye hayır demeye de başlar.. değişirler sürekli.. denerler.. nasıl olmalıyım diye.. hayatının ilk yıllarına bakarak bu kadar uzun vadeli tahminler ne kadar sağlıklı olabilirki?.. tabiki karakterlerini şimdiden inşa ediyorlar ama daha çok uzun bir yol var önlerinde.. aileler tahtını yaparız bahtını değil.. özgüvenlerini kırıcı olmaktan çekinmeli onlara bu yönde davranmalıyız.. ama tek etken biz değiliz.. çevre de var.. olumlu ve olumsuz tarafları ile.. okula başladığında velilerden çok duyarız "çocuğum çok girişkendir sosyaldir öğretmeni" sonra yıllarca aksini gösterir bize çocuk.. evde çok ezilmiş kısıtlanmış pasif duran çocuklar da olur.. göz teması kurmaları aylar alır sonra bir açılırlar doğru ortamı bulunca tutabilene aşkolsun.. cevher çıkar içlerinden.. ev ile okul arasında bile "aynı" olamazlar.. yaradılışları vardır bir de sahneledikleri.. yaşadıklarını yorumlama şekilleri.. bence mutlular mı buna odaklanmalı.. dünya tatlısı uyumlu bir kızım var demişsiniz.. ne mutlu size.. desteğinizle herşey gelişecek..