16 aylık bir kızım var ve şimdi kayınvalidem bazen de bir arkadaşım bakıyor. Zaten yeme sorunu olan bir bebekti, bu sorunu çözmeye çalışırken depreşiyor. Babama akciger kanseri teşhisi kondu ve biraz geç kalmışısız. Sürekli hastanelerdeyim, sürekli ağlıyorum, depresifim. Babamın doktoru özel olarak bana konuştu, eğer sürekli yüzünüz asık olacaksa gelmeyin dedi. Hayatınızın tiyatrosunu oynayacaksınız dedi. O kadar kötüyüm ki bazen kızımı bile görmek istemiyorum, yalnız kalıp ağlamak istiyorum. Dönüşümlü gidiyoruz ve ben eve geldiğimde anca kızım çok seçici olduğundan ona uygun şeyler hazırlamaya çalışıyorum, zamanımı onunla ilgilenerek geçiremiyorum. Kucağıma alıyorum, ağlıyorum ve bırakmak zorunda kalıyorum. Geceleri uyuduktan sonra yanıma alıp, yine ağlıyorum. Bütün sorunlar bir yandayken bebeğim benden uzaklaşıyormuş gibi hissediyorum. Nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum, psikolog desteği aldım ama arkadaşımın söyleyebileceği şeyler söyledi; çünkü söylenebilecek birşey yok. Bebeğinle oyna dedi, herşeyi dışarıda bırak ve oyna...Bu sana da iyi gelecek dedi, ama yapamıyorum. Doktor benimle konuştuktan sonra ıkı kez gittim ama hem devam etmek istemiyorum, hemde buna ayırabilecek bir bütçemiz kalmadı. İnsanlar eşini kaybedip, akşamına bebeğiyle ilgileniyor dedi. Bu kadar saçma birşey olabilir mi? Üstelik bunun yüzünden yetmezmiş gibi suçluluk duyuyorum.
Bu soruyu cevapla
11 Cevap
:( Zor bir süreçtesiniz gerçekten, bol bol sabır ve babanız için acil şifalar dilerim. Öncelikle şuna emin olun ki bebeğiniz asla ve asla, her ne olursa olsun sizden uzaklaşmaz. Siz onun annesisiniz ve yerinize asla kimseyi koymaz. Suçluluk duyulacak bir durum yok. Hepimizin hayatında güçlü olamadığı, kalkanlarını indirmek zorunda kaldığı, kolunu kaldırmaya dermanının kalmadığı dönemler oluyor, umarım çok uzun sürmeden toparlanabilirsiniz. Zira hem babanız hem de kızınız için güçlü durmanız gereken bir dönemdesiniz.
16 aylık bebekle uzun uzadıya oyun oynamak, oyun kurmak pek mümkün değil zaten. Biz de anca ufak tefek saklambaç, ev içinde kovalamaca, gıdıklamaca, legoyla kule yapmaca (yapma kısmı bana ait, o sadece yıkıp devirip kahkaha atıyor) felan oynayabiliyoruz. Bol bol sarılıp öpmeniz bebeğiniz için şu dönemde çok daha önemli. Bebek olabilir ama kesinlikle algıları çok kuvvetli ve sizin mutsuz olduğunuzun da farkındadır.
Bebeğiniz yiyecekleri konusunda kayınvalidenizden yardım talep ettiniz mi? Tedavi sürecinde ufaklığın yemekleriyle o ilgilense? Ya da yemeklerini bebek uyuduktan sonra hazırlasanız, uyanıkken onunla vakit geçirseniz? Ayrıca, her gün değil ama arada sırada kavanoz mamalardan da destek alabilirsiniz.
Çok geçmiş olsun, benzer durumda sayılırız, benim de annem meme kanseri tedavisi görüyor, pek de erken evre değil, ve 5 yıldan sonra nüksetti. Yaşadıklarınızı az çok tahmin edebiliyorum bu sebeple. "İnsanlar eşini kaybediyor akşamına bebeğiyle ilgilenebiliyor" diyen halt etmiş diyeceğim, kendimi tutamayıp. Neredeymiş acaba o insanlar? Makina insanlardır herhalde onlar. Karşıdakini anlamak değil, başka insanlar ulta mega süpermiş gibi kıyas yapıp size kendinizi iyice kötü, güçsüz ve "sorumsuz" hissettiren yüzeysel bir yaklaşım olmuş o şahsın yorumu.
çok zor bir süreç aileniz için sizin için herkes için annemi bende kanserden kaybettim çok zorlu bir süreç ve hayatınızda belkide ilk kez herşeye çözüm üreten yardımcı olan siz çaresiz kalıyorsunuz .Çaresiz kalmanın ne demek olduğunu anlıyorsunuz .
O sıralarda tek hatırladığım şey acı hariç allahım lütfen sabır ver ve pişman olacağım şeyler yapmama engel ol bu bir sınav gececek uykusuzluktan ölüyordum çok uyuyacağım dönem olacak sabrılı ol hep kendimi tlkin ediyordum.Hayat bu herkes olumlu olumsuz herşeyi yaşıyoruz tepkilerimiz farklı sadece .
Lütfen bebeğinizi şu dönemde olan şans diye düşünün ona sarılmak onu koklamak bile ikinize iyi gelecektir hangimiz o yaşları tam olarak hatırlıyoruz annemiz bize nasıl dvarandi diye analiz ediyoruz hangimiz hiç Siz annesiniz sorgulamanız tepkileriniz hepsi normal çok salak salak güldüğümü biliyorum sadece annem için evin ortamı için ..
lütfen deneyin ve şunu kendinize hep söyleyin gececek gececek çok sabır ve acil şifa diliyorum .
Cok zor bir surec allah yardimciniz olsun. Sadece cocuk bile yetebilecekken bazen insanin kendini kotu depresif hissetmesine bir de babanizin durumu, allah sifa versin insallah demekten baska bisey gelmez ne yazik ki elden.
Bu donemde bebeginizin yememesine takilmamaya calisin derim ben, bir saglik sorunu yoksa zayif bile olsa 2 yastan sonra daha kolay olmaya basliyor. Eve geldiginizde siz biseyler hazirlarken bebeginiz de yaninizda dursa, yani onun onune de ufak tencere tahta kasik filan verin, makarna koyun icine pisirsin:) arada tadina da bakiyorlar buyuklerden olsun:)
En azindan derdini anlatiyor biraz buyuyunce, sunu pisir bu tuzsuz olmus filan gibi yememe sebebini anlatiyorlar ve siz de ona gore cozum uretebiliyorsunuz. Bol bol sarilin bebeginize, siz onun herseyisiniz, hicbir sey uzaklastiramaz sizi merak etmeyin. Sucluluk hissetmeyin, onu nasil sevdiginizi hissettirin yeter, diger seyler eksik kalsa da bu yetecektir bence.
Aglamamak cok zor bence icinize atmaktansa aglayin ama bunu bebeginizin ve babanizin yaninda yapmamaya calisin. Kayinpederimi akciger kanserinden kaybettik, hayatin gercegi olum de allah gecinden versin diyoruz ama bazen erken donemde de gelebiliyor, o yuzden en kotusune hazirlikli olun ama umudunuzu da yitirmeyin. Babaninizin yaninda ozellikle umutlu konusun hep guzel seylerden bahsedin, beraber gelecekten konusun, hersey yoluna girecek gibi davranin ve umarim oyle olur gercekten de.
Ben de annemi ve babamı kaybettim sizi anlıyorum.Annem uzun süre hastanede tedavi gördü.Ben refakatçiydim.Hem çalışıyor hem de okuyordum.Akşamları da hastanede kalıyordum.Anneme ve odadakilere karşı hep tiyatro yapıyordum,odadakiler de "o kızın gelsin güldürsün bizi" diyorlardı:) Çok yoğundum.Enerjimi çok tasarruflu kullanıyordum.Okulda da işte de belli etmiyordum sıkıntımı,çok iyi olmasa da yolunda gidiyordu.4 senede mezun oldum mesela. Amaaaa enerjimin en çoğunu anneme saklıyordum.Yani bence sizin de şu dönem yapmanız gerektiği gibi...Öncelik babanızda olmalı.
Ailelerimiz yaşlandı sağlık sorunlarıyla yıpraniyor üzülüyoruz. Bu sürecin psikolojimizi olumsuz etkilemesi normal, kendimize esimize ve en önemlisi çocuğumuza yeterince vakit ayiramamiz çok normal. Superman değiliz .. caninin başka bir parçası babanin yanında olman ona destek olman çok dogru onun yanindayken çocuğunu allaha emanet et. Bunlar malesef doğanın kanunu gibi.. durumu ve kendi durumunu bunun zor olduğunu tepkilerinin normal oldugunu geçici bir süreç olduğunu hatirlamaya çalış. Bunu kendine hatirlatman seni suçluluk psikolojisinden kurtarır ve biraz da olsa rahatlarsin kendi tercihin yada keyfi değil hayatın getirdiklerini yaşıyor mücadele ediyor sinavimizi veriyoruz.
Kakamele katılıyorum fedakâr ve sağlıklı bir insanın verdiği tepkiler.
Şöyle düşünün birisi gelip size bunları anlatsave ben altından kalabildim, her yerde yetiştim, yipranmadim yipratmadim. .. inandiriciligi yok dimi? Verdiğiniz tepkiler çok insani.
Kizinizin yemeğiyle ilgili Eşiniz den yardım isteseniz?
Çok geçmiş olsun.
İyi dilekleriniz için çok sağolun, bundan daha büyük bir acı yokmus, bu güne kadar boşuna uzulmusum boş şeylere...kızımın yememesine takilmiyorum, sadece çok berbat durumdayım ve cevremdekileri de etkiliyorum. Yapmak zorunda olduğum şeyleri robot gibi yapıyorum ve ağlıyorum her fırsatta...esimde babasını losemiden kaybetti, beni duygusal olarak anlıyor, yardımcı olmaya çalışıyor ama bebeğim alıştığı düzenden çıktığından çok zorlaştı. Uyuma işi belli başlı sorun artik ama ben gelmeden şöyle yapın vs diyorum beni bekliyorlar. Kendi kendine 8 gibi uyuyan bebeğim ayakta sallanarak 11 de uyuyor. Bunları dusunmuyorum da, sonuçta yalnız kalınca yoluna girer, ben bebeğine karşı da tahammülsüz oldum sanirim. Gece uyaniyor, beni özlüyor olabilir diye düşünüyorum ama yapamıyorum normal kalmayı beceremiyorum. Allah tan tek istediğim ömür, geri tüm söylediklerim bomboş sorunlar...
ywmk problemi olan birbebegin annesiyim ve heryemek safhasi beni xilwxen cilariyor psikolojim bozuluyor.calisan bir anneyim bwnde ilgilenemiyorum uzulme cnm zor bir surectesin..ins babaniz iyilesir ve siz eski mutlu gunlerinize donersinizzz..dusununki calisiyorsunuz ve bebeginize anneniz bakiyor.eve gelincede bir yarim saat doludolu oynayin sonra yine islerinizi yapin
kendinizi suçlamayın, çok zor zamanlardan geçiyorsunuz.. kaça bölünebilirsiniz.. bazen gülünmüyor, hayat duruyor işte.. babacığınıza şifalar versin allah inş.
destekleriniz için sağolun, bazen hiçbir şey gelmiyor elden