Merhaba,
Kızım 1.5 yaşında ama eğitimi ile ilgili şimdiden endişeler duymaya başladım. Bende bir acayiplik olabilir ama ortalığın benden de acayip olduğunu ve benim gibi düşüncelere dalan başka yeni baba arkadaşlarla da konuştukça karamsarlaşmaya başladım.
Öncelikle şu bonzai ve benzlerinin, hatta sigaranın ilkokula kadar düşmüş olması sorunu var. Özel okul ortamı (sadece 1-2 okulda) bu konuda biraz daha sıkı olduğundan az da olsa daha güvenli görünüyor, ama diğer taraftan da aşırı pahalı olmaları ve her
yıl fiyatların artması sorunu var canımı sıkan.
Buradaki idealist anne ve babaların ilk yapıştıracağı cevabı tahmin ediyorum: "kızınıza iyi bir aile içi eğitim verirseniz o ortamlara girmez." Evet tamamen katılıyorum, ben de tüm arkadaş gruplarım sigara kullandığı halde sigaraya başlamadım, denemedim
bile. Kızılayın arka sokaklarında orta okuldayken tinercilerle gitar çalıp takılmış biri olarak hiç denemek aklıma bile gelmemişti. O ortamlarda kendimi korumayı bilmiştim.
Ama öyle bir dönemdeyiz ki, biz yan mahalledeki mandıraya yoğurt almaya gidebilirdik, ama şimdi karşı binanın altındaki bakkala kimse çocuğunu göndermek istemiyor. ben de öyle.
Diğer taraftan, aşırı artan çocuk kaçırma olayları var. Ülke ülke değil ki arkadaş, yüzüklerin efendisindeki orklar gibi yaşayan ama vergi de veren yaratıklar sürüsüne dönmüşüz. Herkes bir diğerine kötülük ederek keyif almaya, birbirini kazıklamaya çalışıyor.
Diğer taraftan da ekşisözlük gibi ortamlarda yayılmaya başlayan "çocuklarımın geleceği için başka ülkeye gitme" fikirleri artıyor. Ne oldu bize böyle? Kaçıyor bunlar, zora gelemiyorlar diye bağıran ben, kızımın geleceğini düşündükçe hak vermeye başladım.
Sizin güvenlik, iyi eğitim ve "O'nun geleceği" ile ilgili endişeleriniz de benimkilerle paralel mi? Çözüm düşünceleriniz neler? Ütopik değil, pratik ve gerçekçi çözümler lazım. "Eğitim şart miirim"le bizim çocukları kurtaramayacağımız belli. Eğitim değil
ahlak lazım. O da bu topraklarda kalmadı.
Bu soruyu cevapla
6 Cevap
yazdıklarınız azcık kafası çalışan tüm ebeveynlerin canını sıkan bir mevzu.eşimle zaman zaman sohbet konusu yaptığımız sorunlar...
Bunları ve artısını düşünmekten panikatak hastası olmuş bir anneyim..Fakat gözümüzün önünde büyüdüklerini görürken sanki herşeyin onlar için yaşlarına göre kodlandığını göreceksiniz.Biz ebeveynler olarak çocuklarımızı donanımlı yetiştirdiğimizde zamanı geldiğinde onlarında başının çaresine bakabildiğini görmek beni inanılmaz rahatlattı diyebilirim..Bunun böyle olacağını bana kimse anlatmadı.YAşayarak belli bir noktaya geldiğimizi şimdi şimdi anlıyorum(bu zaman içinde kendimi çok yıpratmışım bunu farkettim)..Anaokuluna başlayacağı yılın yaz ında daha hasta oldum..Kafamda kura kura.2 yıl gitti..Birşey olmadı.Şimdi ilkokul 1. sınıfa başladı.Sabah 9 da gidiyor akşam 17 de geliyor.Öncelikle allaha emanet diyorum.Kendime vakit ayırabilmek ise şahane bir duygu imiş meğerse:))
Hamileyken cocuk yetistirme konusundaki endiselerime bir arkadasim mutlaka yanlislar yapacaksin ama cocugun onu cok sevdigini bilsin yeter demisti. Ben de buna inaniyorum, sevilen ve sevildigini bilen bir cocuk olsun diye ugrasiyorum.
Yurtdisinda yasam konusunda, bir sene londrada yasadim master yaparken. Giderken ben donmeyecegim beni beklemeyin diye gittim ama herseyi cok ozleyerek dondum, ki londrada da guzel bir ortamim ve hayatim vardi. Turkce konusan insanlar gordugumde sokakta boyunlarina sarilasim geliyordu:) ne olursa olsun yabancisiniz oralarda, eviniz degil. Ben yapamazmisim anladim, hele de cocukla. Ama yasayan evlenen yerlesen arkadaslarim var, yapabilen de gitsin yasasin diyorum, ozellikle kuzey ulkelerinde standartlar malum.
Ankarada buyudum ben de, devlet okullarinda okudum, cocuk olmadan hayatta ozel okula gondermem diyordum gitsin bizim gibi sonra da anadolu lisesi kazansin okusun diyordum. Simdi daha krese gonderdirken bile kiyamadim ortalamanin cok ustunde bi kres sindi icime sadece. Simdiden butun okul hayati ozel okulda gececek gibi finansal planlarimizi ona gore yapiyoruz. Evet cok kotu bi dunyada yasiyoruz, sadece turkiyede degil tum dunyada cok kotu seyler oluyor her gun, dusunmemeye calisiyorum. Guzel yerlerde oturup guzel okullarda okusun mumkun oldugunca diger dunyayla yuzlesmesin diye ugrasiyorum. Evet fanusta yetistirmek diyenler olacaktir, evet gercekten oyle.
Iyi dusunelim iyi olsun diyorum bi de, evet cok korkuyorum kizimla ilgili, esim her kiz cocuklu uzucu dizi sahnesine denk geldiginde ya bizim kizimiz da boyle olursa diye dertleniyor. Boyle yorucu bisey anne baba olmak
Anlattığınız sıkıntıları eşimle birlikte bizde yaşadık. Okul çağına gelene kadar sadece sağlığı üzerinde kafa yoruyorduk. Tek derdimiz akşamları ne etkinlik yapacağımız idi. Sonra 5 yaş grubunda yakın bir devlet anaokuluna verdik. Maalesef çocuğumuz için istediğimiz o okulda verilenler değildi. Mutlu bir çocuk olmasını istiyorduk. Evet arkadaşları arasında mutlu ve bizim hemen ulaşabileceğimiz bir yerdeydi ama okul hayatı için iyi bir temel sağlayamıyordu. 6 yaş grubunda çok zor bi karar vererek 1 saat servis ile özel bir anaokula gitti. 1 saat gidiş - 1 saat dönüş bir anne olarak bana kabus gibi görünüyordu. Bu arada ilkokul zamanı yaklaştığı için kafamızda bir sürü soru işaretleri ile okul araştırmasına girdik. Yine aynı endişe ve kaygılarla bir okula kayıt yaptırdık...
Mesajlarınız için çok teşekkür ederim :)
Geçen gün sorduğunuz soruyu okuyunca sahte hesap mı dedim ama değilmişsiniz. Bunu yazmadan cevap yazmam doğru olmazdı.
Endişeleriniz hepimiz için ortak sanıyorum. Çocuk sahibi olmak çok acayip bir iş. Burda sorular soruyoruz ya işte uyku sorunu, iştah problemi, kreş krizi vb vb...Hayat öyle akıp gidiyor ki bunların çoğunu unutup gideceğiz ve çocuğumuzun güvenli bir ortamda, sağlıklı ve mutlu olması dışında bir isteğimiz olmayacak belki de. Evet önce aile içinde eğitim, terbiye ve fark ettirmeden yapılan denetim şart bana göre. Çocuk hissetmemeli asla ama gözümüz hep üzerinde olmalı. Biraz kaderci değil de nasıl desem bilemiyorum ama hani bir laf vardır...Çocuğunun tahtını yaparsın, bahtını yapamazsın diye, çok severim. En güvenli ortamda dahi -ki güvenden ne anladığımıza da bağlı- başına çok fena bir iş gelebilir yavruların. Anne-baba olarak elimizden geleni yapıyoruz. Ülkemiz için maalesef umudum yok. (Siyasi konulara girmeden bu cümleyle ülke için endişemi belirtmek istedim) Ülkeden gidilir, gidilmez ayrı konu ama dünyanın hiçbir yeri bana göre artık çok güvenli değil. Gerçi bizim ülkemizde artık karma eğitimin sonlanması gibi çağdışı bir gündem var ama (dayanamadım yine) biraz da görmezden mi geliyorum çaresiz mi kalıyorum bilemedim ! Ebeveyn olmak sürekli tetikte olma hali. O yüzden dedim ya elimizden gelen en iyi koşulları sağlarız ama taht bi yere kadar da baht bizi aşıyor. Eşim sürekli dua eder kızım için, dini inancınızı bilemiyorum ama bu zor konularda maneviyata sığınmak da bizler için ferahlama noktası. Tek umudum bizim gibi düşünen ebeveynlerin çoğalması.